‘Wacht’, zegt mijn moeder. Ze vist haar leesbril uit haar tas en tuurt naar haar telefoon. ‘Ik moet geloof ik een nieuwe bril.’
Ik denk aan een discussie met de vormgever, laatst. In het donateursmagazine had hij witte tekst op een gele achtergrond gezet. De bijschriften maakte hij 8-punts cursief. En hij zette een testimonial over een drukke foto.
‘Prima te lezen’, vond hij. ‘En in het merkhandboek staat dat het mag.’
Is dat een goed oordeel van de 23-jarige vormgever met scherpe ogen? Of vraag je liever advies aan iemand die dichter bij je doelgroep staat?
Welk advies zou je toekomstige zelf aan je geven?
Fast forward naar de toekomst: Op een zaterdagmorgen sta je bij de Jumbo en probeer je de ingrediënten van groene pesto te ontcijferen. ‘Wie in vredesnaam maakt die letters zo klein?’ mompel je. Sinds kort valt het je op dat heel véél teksten eigenlijk belachelijk klein zijn. Gek dat je dat niet eerder hebt gemerkt.
Langzaam ga je het snappen. Het ligt niet aan de etiketten.
Je ogen gaan na je 40e steeds verder achteruit. Dat is een natuurlijk proces, net als grijs worden. Auw.
Een groot deel van jouw donateurs is waarschijnlijk ver boven de 40. Daarom hebben zij extra behoefte aan een leesbare lay-out.
Deze blog is geschreven voor www.fondsenwerving.blog